Nie krzycz na siebie zbyt głośno|Don’t shout at yourself too loudly

Niczego, co wartościowe nie osiąga się tak po prostu, nie pracując na to.
Niczego, co warte wysiłku nie dostaje się za darmo.
Nikt nie ofiarowuje innym przyjaźni za nic.
Nikt nie staje na podium przez przypadek.
Nikt nie rozdaje na ulicy czarnych pasów.

To, do czego w życiu doszedłeś warunkuje ile wysiłku włożyłeś w drogę.

Ten artykuł zawiera nieco psychologii sportu. I siłą rzeczy będzie w nim coś osobistego, inaczej nie byłby wiarygodny.
Z całego serca przepraszam za taki obrót spraw.

Mam 28 lat. Pewne doświadczenia jednak sprawiły, że nie czuję się na swój wiek.
Codziennie walczę.
I codziennie krzyczę na siebie wewnątrz swojej głowy.

Krzyczę na siebie gdy mi nie wychodzi, krzyczę gdy popełniam błąd.
Ale lepiej krzyczeć niż się poddać.

Mam czasem poczucie, że ludzie mnie nie rozumieją. Od razu w mojej głowie pojawia się zdanie „przecież nie muszą”. Nikt nie czyta w myślach.
Nawet ci najbliżsi.

Zawsze chciałam osiągnąć coś znaczącego, by nadać swojej egzystencji sens. Stąd sport. Później się okazało, że pomaga w radzeniu sobie z rzeczywistością.
Imponuje mi niewielu ludzi, ale w zamian podziwiam ich szczerze ponad wszystko. Obserwuję więcej, niż mówię. To mechanizm obronny.

Raczej nie wchodzę w świat innych ludzi, ale pomagam im ze swojego tak, że nawet o tym nie wiedzą. Nie ma takiego problemu moich bliskich, który w jakimś stopniu nie byłby również moim.
Życie jest dla mnie przygodą, w której często nie wiem co, jak i dlaczego się dzieje. Mam do opowiedzenia wiele fascynujących historii, których nikt nie miał szansy usłyszeć. I których nikt nie chce słuchać.
Czasem, idąc po chodniku, idę tak, żeby nie nadepnąć na krawędzie. Zachowuję się jak 12latka. Choć ludzie wymagają ode mnie dojrzałości i odpowiedzialnych decyzji.
Cóż, staram się podołać temu wyzwaniu.

Uwielbiam ćwiczyć. Najlepszy trening to taki, po którym padam na twarz. Niestety z powodu kontuzji i wszechobecnego bólu nie zawsze mogę dać z siebie aż tyle. Mam jednak w głowie taką siebie, która daje radę i wierzę, że będzie lepiej.

Niektórzy być może sądzą, że przegrywam, i spisują mnie na straty. Cóż, takie jest życie. Raz na wozie, raz pod wozem.
Ale ja się nauczyłam, żeby zawsze wstawać.

Gladiator, Navy Seal czy Samuraj?

Trzy „postawy” czy też „sposoby na życie”.

To jakby trzy stadia mojej drogi. Etapy, przez które przechodzę.
Jestem po środku. I zdaję sobie sprawę, że wiele wysiłku przede mną by osiągnąć ten trzeci etap.
Na początku był gladiator. Walczysz, żeby przetrwać. Nie zawracasz sobie głowy ideologicznymi przesłankami ani filozofią. A nawet jeśli, to nie jest to na tyle istotne, by coś zmienić.
Z tego etapu pozostała mi jedynie psychika gladiatora.
Navy seal to dyscyplina, którą wdrażasz by coś zmienić. Siebie, przyzwyczajenia, być może środowisko. To ten etap wymagający poświęceń i pracy.
Samuraj to dla mnie symbol równowagi. Tej psychicznej i fizycznej. Opanowanie wszystkich aspektów życia.
Do tego dążę.

Wiele razy słyszałam, że przezwyciężenie ciężkich sytuacji jest w 80 procentach sprawą mocnej psychiki. A jedynie w 20 procentach silnego ciała.

To prawda. Sama wiele razy się przekonałam, że to psychika napędza resztę. Odporność psychiczna nie ma nic wspólnego z talentem. Na świecie są rzesze bardzo utalentowanych sportowców, którzy jednak nie dysponują psychiką gladiatora, i załamują się przy potknięciach, zamiast iść naprzód z podniesionym czołem. Z kolei wielu przeciętnych sportowców, walczy z uporem i determinacją, i podnoszą się po każdym niepowodzeniu, nie zatrzymując się i nie cofając.

Mam kilku idoli ale jest taki jeden…

Jest pewien judoka, którego bardzo cenię i podziwiam. Travis Stevens.
Stevens to przykład człowieka, dla którego walka na macie to całe życie. Trzykrotny uczestnik Igrzysk Olimpijskich. Mistrz wielu zawodów rangi międzynarodowej. Traktuje judo niezwykle poważnie. Jeden z jego trenerów, Jason Harai, powiedział kiedyś: „On nie żartuje i nie mówi zbyt wiele, ale kiedy znajduje się na macie jest innym człowiekiem. To miejsce, gdzie ma do zaoferowania o wiele więcej niż kilka pustych słów. Na macie czuje się najbardziej komfortowo”.

Ma świadomość tego jak jest utalentowany, i wie, że wykorzystał życiową szansę. Zdaje sobie sprawę, że trenując z uporem i determinacją, nie poddając się, pomimo wielu kontuzji i kłopotów, zajdzie wysoko. Kilka lat temu Internet obiegły jego zdjęcia z Igrzysk Olimpijskich w Londynie. Krew w ustach i głowa owinięta bandażem. Zdjęcie to zostało zrobione w trakcie półfinałowej walki, w której Travis po kontrowersyjnej decyzji sędziów przegrał z Ole Bishofem.
A potem ze zdwojonymi wysiłkami trenował i zajmował najwyższe miejsca na podium. Zamiast się załamać. Pnie się w górę. Wyznaje zasadę, że mistrzem jest ten kto podnosi się wtedy, gdy już nie może.

„On dorastał w czasach, gdy nie było żadnych wymówek” – powiedział Harai. „Nauczył się judo w klubie, w którym nie było klimatyzacji i wody podczas przerw. Chodziło tam przede wszystkim o dyscyplinę i zasady jak w starych japońskich szkołach judo. Jeśli on nie poddał się wtedy, to już nigdy tego nie zrobi”.

I właśnie o to chodzi. Nie poddawać się. Iść do przodu. Znaleźć równowagę miedzy psychiką gladiatora, dyscypliną navy seal i dotrzeć na szczyt, by stać się tym przysłowiowym samurajem.

Staraj się.
I pamiętaj, że wszystko wymaga czasu i pracy.

Nie krzycz na siebie zbyt głośno.

#gladiator #navy_seal #samuraj #travis_stevens

Nothing of value is achieved simply by not working for it.
You don’t get anything worth the effort for free. Nobody offers friendship to others for nothing. Nobody stands on the podium by accident. Nobody is giving away black stripes on the street.

What you have achieved in life determines how much effort you put on your way.

This article covers a bit of sports psychology. And there will necessarily be something personal about me, otherwise it would not be credible. I apologize with all my heart for this.

I’m 28 years old. Certain experiences, however, made me not feel for my age.
I fight every day.
And every day I scream at myself inside my head.

I scream at myself when it fails, I scream at myself when I make a mistake.
But it’s better to scream than give up.

Sometimes I get the feeling that people don’t understand me. Immediately in my head comes the sentence „they don’t have to”. Nobody reads your mind.
Even the closest.

I’ve always wanted to achieve something meaningful to make my existence good and necessary. That is the reason for sport in my life. Later it turned out that it helps in dealing with reality.

Few people impress me, but in return I admire them sincerely above all else. I watch more than I say. It’s a defense mechanism.

I don’t really go into the world of other people, but I help them with my own so that they don’t even know it. There is no problem with my loved ones that is not, to some extent, mine either.
For me, life is an adventure in which I often do not know what, how or why is happening. I have many fascinating stories to tell that no one has ever heard. And no one wants to listen to.

Sometimes, while walking on the sidewalk, I walk so as not to step on the edges. I act like a 12 year old. Although people require maturity and responsible decisions from me. Well, I am trying to cope with this challenge.

I love exercising. The best training session is when I fall on my face after it. Unfortunately, due to an injury and the ubiquitous pain, I can’t always give as much as I can.
However, in my head I have such myself that gives advice and I believe that

Some people may think I’m losing and are writing me off. Well, that’s life. One time we succeed, other times we lose. But I’ve learned to always get up.

Gladiator, Navy Seal or Samurai?

Three „ways of life”

It’s like the three stages of my way. The stages that I go through.
I’m in the middle. And I realize that there is a lot of effort ahead of me to reach this third stage.

In the beginning there was a gladiator. You are fighting to survive. You don’t bother with ideological premises or philosophy. Even so, it is not important enough to make a difference. From this stage, only the gladiator’s psyche remained.

Navy seal is a discipline that you implement to make a difference. Self, habits, perhaps the environment. This is the stage that requires sacrifice and work.

Samurai is a symbol of balance for me. Mental and physical.
Mastering all aspects of life. This is what I strive for.

I have heard many times that overcoming difficult situations is 80 percent a matter of a strong psyche. And only 20 percent of the strong body.

It is true. I have found out many times that it is the psyche that drives the rest. Mental resilience has nothing to do with talent. There are multitudes of very talented athletes in the world who, however, do not have a gladiator psyche and break down when they stumble instead of going forward with their forehead held high. Many average athletes, on the other hand, struggle with stubbornness and determination, and get up after each failure without stopping or backing up.

I have several idols but there is…

There is a judoka that I appreciate and admire very much. Travis Stevens.
Stevens is an example of a man for whom fighting on the mat is a lifetime. Three-time participant of the Olympic Games. Master of many international competitions. He takes judo extremely seriously. One of his coaches, Jason Harai, once said, “He’s not joking or talking much, but when he’s on the mat, he’s a different person. It’s a place where it has so much more to offer than just a few empty words. She feels most comfortable on the mat. ”

He is aware of how talented he is and that he has used a life chance. He realizes that by training with persistence and determination, and not giving up, despite many injuries and troubles, he will go high.

A few years ago, his photos from the Olympics in London circulated on the Internet. Blood in the mouth and the head wrapped in a bandage. This photo was taken during the semi-final fight in which Travis lost to Ole Bishof after a controversial decision by the judges.
And then he trained with redoubled efforts and took the highest places on the podium. Instead of breaking down. It’s going up.

He adheres to the principle that the master is one who rises when he cannot.

„He grew up in a time when there were no excuses,” Harai said. “He learned judo at a club where there was no air conditioning and no water during breaks. It was all about discipline and rules like in the old Japanese judo schools. If he didn’t give up then, he’ll never do it again”.

This is what it is all about. Keep going. Go ahead. Find the balance between the gladiator’s psyche, navy seal discipline and reach the top to become this proverbial samurai.

Do your best.
And remember that everything takes time and work.

Don’t yell at yourself too loudly.